کد مطلب:17699 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » احكام

چرا ما در باطن به نماز علاقه نداريم و وقتي كه ميخواهيم نماز بخوانيم حالت كسالت و سنگيني به ما دست ميدهد مخصوصاً صبحها كه گاهي خواب ميمانيم؟

خواهر عزيز يكي از راههاي ايجاد ميل و رغبت دربارة امري شناخت و درك صحيح از آن است. سعي كنيد دربارة فلسفة نماز تأمّل كنيد. اگر بدانيد كه نماز سخن با معبود و تشكّر از لطف بيانتهاي او و مهمترين راه براي رسيدن به كمال است، اين امر ميتواند قدم مؤثري در توجّه و حضور دل به هنگام نماز باشد. در نهايت بدانيد كه گناهان، حال عبادت را از انسان ميگيرد. لذت عبادت كه گرفته شد، آن عبادت به يك عمل سنگين و كسالت آور تبديل ميشود، به طوري كه چند لحظه خواب و فرو ماندن در غفلت، از ايستادن در مقابل محبوب و ولي نعمت و سخن گفتن با او، شيرينتر ميشود. غافل از اين كه: صبح كه سر ميزند خدا نظر ميكندبنده چه بي حاجت است خوابِ سحر ميكند خواهرم صفحة دل را از زنگار گناه با آب توبه و استغفار جلا دهيد. مطالعة كتابهاي «پرتويي از اسرار نماز از آقاي قرائتي» و «حكمت عبادات از آيتالله جوادي آملي» را توصيه ميكنيم.